ٽيهه هزار ڪتاب پڙهيا ته ڇا ٿي پيو

تران ڱوئين دان ويٽنام
(تران ڱوئين دان اڄ کان ڇهه صديون اڳ ويٽنام جو وڏو عالم ، دانشور ۽ مدبر ٿي گذريو آهي . 1362ع ۾ ويٽنام ۾ وڏو ڏڪار پيو، ان وقت هي ويٽنام جو وڏو وزير هو. ان ڏڪار لاءِ هن پاڻ تا ملامت ڪندي هي نظم چئي.)

نظم

ڪئين سانوڻ بنا برسات جي گُذري ويا
سرءُ جي ڪيترين موسمن ۾ ، اڻ مندائتا مينهن بندنه ٿيا
سارين جا ٻج سُڪي ، سڙي ويا
فصل نه ٿيا
ماڻهو ڏاڍا ڏکيا ٿيا
ٽيهه هزار ڪتاب پڙهيا ته ڇا ٿي پيو
(حيف آهي هن حياتيءَ تي جو)
وار اڇا ٿي ويا
پر ماڻهو اڃان تائين
پنهنجي ماڻهن جو ڀرجھلو
۽ سندن ڀروسي جوڳو
بڻجي نه سگھيو
ٽيهه هزار ڪتاب پڙهيا ته ڇا ٿي پيو

غريب ڄمندي ئي مري وڃي

آزاد امام علي جنجھي

غزل لکان يا گيت لکان هار لکان يا جيت لکان جو به لکان سو پري وڃي غريب ڄمندي ئي مري وڃي

اڙي پيٽ توسان نه ڪو نه ڪو پُڄندو هاري
هي مزدور مسڪين زندگي ساري
پٽڙو پڙهائي يا ٻهاريون ڪڍائي
وڏيرن جي واڙي مان ڪاٺيون وڍائي
جتيون پاليش لاءِ کڻايون وڃن ٿيون
ٻه چار گاريون سڻايون وڃن ٿيون
ٽڪي جو ٿئي پر ٽپالون ڪري
پليٽون ڌوئڻ لاءِ پکالون ڀري
اڱڻ تي اچڻ کان اوڳر تي جھلجي
سڪل چوٿ پاروٿي اوبر تي پلجي
ڀلين کير ، کٽو ٿي کري وڃي
غريب ڄمندي ئي مري وڃي

اجھي ريءَ اڌوريون ڊگھيون سرد راتيون
ڳڀي جي ڳولا ۾ گذاري حياتيون
لُڪن جو لڪن تي لڦون پير ٿي ويا
تتيءِ جو تگاريون ، پٿون پير ٿي ويا
ونگارن ۾ شامون وهي ويل ٿي ويئي
ڪڏهن ڌوڙ پٽڪي ! ڪڏهن تيل ٿي ويئي
نه احساس ٿيو ڪو التجاءِ جو
سلو ڀي نه مليو ڪيل ڪنهن وفا جو
جياپو به جالنگ ٻوري جيئان
لتاڙي يتيم ڇوري جيئان
بکيو در تان ويهي وري وڃي
غريب ڄمندي ئي مري وڃي

وکون وقت توسان ڀري ڇا سگھون ٿا
نصيبن جا ماريل ڪري ڇا سگھون ٿا
ڇلا چيچ ۾ ويا گھڻا گھرگھلا ٿي
نه پنهنجا ئي بيٺا ڪڏهن ڀرجھلا ٿي
ويو يار سڀڪو وارا وڄائي
قدر لاءِ ڇڏيوسين اکين کي ڀڄائي
پٿر تي ڪو ڳوڙهو ڪري پيو ڇا ٿيو
شيشي جو سپنو جھري پيو ڇا ٿيو
ڌڪن جي وقت کي ڌڪيندي سدائين
رڳو چنڊ تو ڏانهن تڪيندي سدائين
اهيل زندگي ٿي ڳري وڃي
غريب ڄمندي ئي مري وڃي